۸

سردی ولی کناره تو با شعله ها هم نفسم 

شبی کویریم ولی با تو به بارون میرسم 

تلخی ولی با بودنت دیوونه میشم دم به دم 

شیرینیه زندگی رو نفس نفس حس میکنم 

ساکتی اما تو چشات غوغای نورو شبنمه 

میترسم از رسیدنه آینده ای که مبهمه 

با تو یه دنیا شادیم اگرچه دور و بی کسم 

از خشکیه نگاه تو به مرز دریا میرسم 

به مرز دریا میرسم ... 

دریا خوده خوده تویی که غرق طوفانه تو ام 

شب غرق زیایی میشه وقتی نگاهت میکنم   

دریا خوده خوده تویی که غرق طوفانه تو ام 

شب غرق زیایی میشه وقتی نگاهت میکنم  

سردی ولی کناره تو با شعله ها هم نفسم  

شبی کویریم ولی با تو به بارون میرسم  

تلخی ولی با بودنت دیوونه میشم دم به دم 

شیرینیه زندگی رو نفس نفس حس میکنم  

این آهنگ بابک جهان بخشو امروز خیلی دوست دارم. 

تازه گیا فهمیدم چقدر از دریا توی شب میترسم.  

همون دریایی که وقتی توی روشنایی بهش نگاه میکنم. یه احساسه خوب بهم میده توی شب باعث ترس میشه تو وجودم. بهم حسه خفگی میده.  

تا حالا شده وقتی میری نظرایی رو که واست گذاشتنو بخونی همیشه منتظره نظره یه نفره خاص باشی؟ یکی که شاید نشناسیش ولی انگار که وقتی نظرشو میبینی یه حسه خوب و جالب بهت دست میده. 

من چند وقته تو همه ی وبلاگایی که دارم منتظره این نظرم ولی انگار فقط دارم انتظار بیخودی میکشم. خودم میدونم که انتظارم خیلی کودکانست. 

فکر کنم این دفعه دیگه جدی جدی هرچی بینه ما بوده دیگه تمومه. فقط جفتمون یه سالو خورده ای از زندگیمونو تلف کردیم و آخرشم حتی بدونه یه خدا حافظی هرکی رفت دنباله زندگیه خودش. 

این دو ماه قبض موبایلم حسابی شرمندم کرد. وقتی داشتم رقمشو میخوندم باورم نمیشد دلم میخواست به ریال نباشه. یعنی یه دونه ریال نباشه دو تا ریال داشته باشه آخه شاید اونجوری یه کم بهتر بشه. 

کمتر از دو هفته دیگه کنکور دارم. هه هه چه جالب.